5. Reklama dźwignią handlu.

                                                   ♪♪♪

Po sytuacji w klinice Stashka stwierdziła, że musi odreagować. Wiedziała, że przyjaciółka nigdy więcej się do niej nie odezwie. Mimo to czuła, że postąpiła dobrze. Nie darowałaby dobie do końca życia gdyby jej na to pozwoliła. Dalej patrzyłaby na prośby Michała o powiększenie rodziny. Anka wiedziała, że siatkarz nigdy nie dopuści do zabiegu i będzie pilnował żony przez całą ciążę.

                                                      *

- Michał! Daj sobie wytłumaczyć! – rudowłosa siedziała skulona na salonowym fotelu, patrząc na męża chodzącego z kąta  w kąt.

- A jakie masz wytłumaczenie na to, że chciałaś zabić nasze dziecko?

- Nie jestem jeszcze gotowa. Nie chcę siedzieć w zasranych pieluchach. Ty ciągle jesteś daleko i wszystko będzie na mojej głowie.

- Dla mnie to nie jest wytłumaczenie. – świdrował ją swoim wzrokiem. – Gdybyś została zgwałcona, dziecko zagrażałoby twojemu życiu albo sama miałabyś poważny problem zdrowotny- wtedy wszystko było by jasne i nie oponowałbym. Ale w tej sytuacji to jest jedna wielka bzdura! Wiedziałaś z kim się wiążesz. Wiedziałaś jaki tryb życia prowadzę, więc nie wywlekaj teraz moich wyjazdów jako kartę przetargową! Urodzisz to dziecko i będziesz cholernie szczęśliwa z powodu bycia matką. Wychowamy je wspólnie i stworzymy kochającą się rodzinę, jasne?

- Dlaczego chcesz mnie przykuć do tego cholernego domu?

- Słucham? Po pierwsze i tak zajmujesz się domem po drugie dziecko to nie są jakieś buty, które możesz sobie zwrócić do sklepu. Jeżeli to zrobisz ja nie będę milczał. Pójdę na policję i zgłoszę przestępstwo.  I ty i lekarz, który to zrobi pójdziecie siedzieć. A ja znienawidzę kobietę, którą kocham. Tego chcesz?

- Chcę żyć, a nie wegetować! Urodzę to dziecko i przez dwa lata będę do niego przywiązana niewidzialną pępowiną! A Ty? Będziesz jeździł po całym świecie spędzając 3-4 miesiące w domu!

-Kaśka! Nie zwalaj wszystkiego na mnie! Jeżeli tylko chcesz to dla ciebie i dla naszego dziecka zrezygnuję z gry w kadrze. Zostaniemy tu w Jastrzębiu. Przecież to ty jesteś najważniejsza a nie odbijanie piłki!

- Michał, ale obiecaj, że będziesz przy mnie. – spojrzała na niego ze łzami w oczach.

- Obiecuję. – powiedział łagodniejszym tonem – I nie bądź zła na Stashkę. Chciała dobrze i nawet jej to wyszło.

                                                                             

                                                      *

Kolejny smętny wieczór w nędznej klitce przed miniaturowym telewizorem. Stasha leżała na kanapie z butelką czerwonego Desperdosa i paczką chipsów, wgapiając się  w nowy odcinek Gry o Tron. Pod tym względem była wymarzoną partnerką dla 90% mężczyzn. Po pierwsze była naprawdę piękną kobietą o nienagannej figurze. Nie stroniła od głośnych imprez, morza alkoholu, grubych jonitów, seksu w najdziwniejszych pozycjach, których nie powstydziły by się nawet Jema Jackson i Sasha Grey. Uwielbiała piłkę nożną i zdzierała sobie gardło kibicując Realowi i wyzywając sędziów od tępych chujów. Lubiła filmy, na których krew leje się hektolitrami, a trup ścieli się gęsto. Miała również cechy charakteru, które nie podobały się facetom. Przede wszystkim jest niezależna. Nigdy nie podporządkuje się żadnemu samcowi. Może dać się zdominować w łóżku, ale nie w życiu.

Leżała właśnie snując w głowie wizje co zrobiłaby z Jonem Snow kiedy w pomieszczeniu rozległo się głośne „I fucked your boyfriend”. Sięgnęła niechętnie po telefon odbierając połączenie od nieznanego numeru.

- Słucham? – powiedziała z nieskrywanym nerwem w głosie.

- Masz ochotę przeżyć niesamowite uniesienie, jakiego jeszcze nigdy nie przeżyłaś? – mężczyzna po drugiej stronie słuchawki co raz bardziej zniżał glos.

- Nie, dziękuję. – rzuciła z zamiarem rozłączenia się.

- Poczekaj! – krzyknął mężczyzna. – Nie poznajesz mnie?

- Nie.

-To ja, Zbyszek.

- Zbyszek? Znam tylko jednego. To mój siedemdziesięcioletni wujek, który już się przekręcił i leży dwa metry pod ziemią gdzieś na Opolszczyźnie. Myślę więc, że rozmów z zaświatami nie zamawiałam. Ewentualnie mógłby to być jeszcze Zbyszko z Bogdańca, ale on już chyba znalazł swoją pochwę dla tych dwóch nagich mieczy.

- Lubię laski z poczuciem humoru. Zbyszek, byłem u ciebie z łasicami na kolacji.

-Ah! Tani Casanova! Już zapomniałam jak masz na imię!

- Nie jestem tani. Gdyby nie to, że chcę ci się oddać za darmo na pewno nie byłoby cię na mnie stać.

- Doceniam, ale nie skorzystam. Poza tym skąd masz mój numer?

- Od Keysi. Powiedziała, że się ucieszysz.

-Ucieszę się jak ją zobaczę martwą. Wybacz, ale nie mam ochoty na Bara Bara z bezmózgim yeti.

- To dobrze, bo właśnie cię od tego uwolnię i wspaniałomyślnie dam się wykorzystać.

- To ty jesteś tym yeti, bałwanie! – ryknęła – Poza tym muszę kończyć, bo ktoś przyszedł. – rozłączyła się słysząc dzwonek do drzwi.  Otwierając je, mina rzedła jej z każdym ułamkiem sekundy. – Ja pierdolę. Co ty tutaj robisz? – wybałuszyła oczy na przybysza.

- Przyszedłem wspaniałomyślnie obdarować cię moim ciałem.

- Powiedz mi, na jakie dziewczyny działają te twoje teksty? – uniosła jedną brew.

- Na wszystkie.

- Tak myślałam. Ja nie jestem „wszystkie” więc spieprzaj. – zatrzasnęła drzwi przed nosem gościa.

- Ja się nigdzie nie wybieram!  - krzyknął z klatki schodowej. – Będę tu stał i walił dopóki mnie nie wpuścisz. – mówiąc to zaczął uderzać pięścią w drzwi.

- Słuchaj no siatkarzyno za 5 groszy! – z impetem otworzyła wrota do swojego mieszkania – Walić to ty sobie możesz konia, ale wolałabym, żebyś nie robił tego pod moimi drzwiami. Jak stąd nie pójdziesz to wezwę policję – patrzyła na niego z ironicznym uśmiechem – i prasę. A co! Już widzę te nagłówki „Zbigniew MASTURBATOR Bartman onanizuje się pod drzwiami bogu ducha winnej mieszkanki jednego z jastrzębskich osiedli”. W sumie tobie to pewnie na rękę. Reklama dźwignią handlu, nie ważne jak, byleby mówili, nie?

- Jesteś popierdolona. – skomentował.

- Ty za to jesteś…

- Daj mi skończyć. – przerwał jej – Jesteś popierdolona, a ja lubię takie dziewczyny. Z reguły wiem, że im ładniejsza tym bardziej powalona, więc twój charakter mnie nie dziwi.

- Ta… pojebana i marne dowcipy opowiada. Chłopczyku, za dużo filmów z Ryanem Goslingiem się naoglądałeś. Wyrywaj laski na własne teksty a nie hollywoodzkie produkcje. A teraz spadaj, bo idę do kibla.  – ponownie zatrzasnęła drzwi przed nochalem siatkarza. Tym razem Bartman jednak zrezygnował z okupowania klatki schodowej i ruszył we flegmatyczną, pieszą podróż do domu.

Idąc przez jastrzębskie chodniki nie mógł zrozumieć jakim cudem nie jest teraz w salonie brunetki, albo i w samej brunetce. „Wychodzisz z wprawy” szeptał mu głos z tyłu głowy. „Gówno prawda” powiedział na głos, wypinając do przodu umięśniony tors i zadzierając głowę. Wieczór musiał jednak spędzić u siebie, choć nie do końca samotnie. Towarzyszyły mu Lisa i Stayce – dwie niegrzeczne siostry, prężące się na ekranie wielkiego telewizora. Może nie jest to szczyt marzeń Zbyszka, ale jak to mówią, jak się nie ma co się lubi to się lubi co się ma. Po skończonym seansie czuł jednakże satysfakcję, żałował tylko, że zapomniał kupić chusteczki podczas ostatnich zakupów.

                                                                            *

Stashka stała przed drzwiami wielkiego domu i czekała, aż ktoś łaskawie je otworzy. Po blisko minucie w końcu ujrzała wychylający się z wewnątrz rudy łeb.

- Nadal mnie nienawidzisz czy już ci przeszło? – zaczęła brunetka.

- Jeżeli coś pani sprzedaje to ja dziękuję. Jehowym też dziękuję. A komin też mamy czysty. – Keysi popatrzyła z wyrzutem na przyjaciółkę.

- W to, że twój komin jest przepchany, to ja nie wątpię. – puściła jej oko. – Nie zachowuj się jak dziecko. Nie żałuję tego co zrobiłam i wiem, że jeszcze mi za to podziękujesz.

- Coś jeszcze? Wybacz, ale mu kobiety w ciąży mamy swoje zachcianki i chyba będę rzygać.

- Tak. Jest coś jeszcze. Po cholerę przysłałaś do mnie tego debila?

- Zbyś? Wiedziałam, że od razu wpadliście sobie w oko. – wyszczerzyła się ironicznie – Wiesz, nie żałuję tego co zrobiłam i wiem, że jeszcze mi za to podziękujesz. – zacytowała Stashkę.

- Wal się gnido. – odwróciła się na pięcie.

- Sama się wal, mendo! – krzyknęła gospodyni.

                                                                                                    

*************************************************

Nie wierzę. Nie wierzę, że wstawiłam  takie pierdolamento. Ale ok. Nie będę poprawiać bo mi się nie chce. :) Poza tym miałam się trzymać tego, że to opowiadanie ma być na luzie więc staram się.

Wrzucam dziś rozdział, gdyż po pierwsze motywuję tym sama siebie do pisania wiedząc, że nie mam nic w zapasie. Po drugie mogę nie mieć czasu w najbliższych dniach. Koncerty same na siebie nie pójdą. A czeka mnie nie lada zestaw. Zaczynamy już jutro! :) I jest to niestety ostatni ciekawie zapowiadający się juwenaliowy weekend. Jak żyć?

Kurcze wiecie co? Zawsze bałam się mówić po hiszpańsku bo uważam, że mimo wszystko nie znam tego języka. Ale w ostatnim czasie poznałam tylu przystojnych Hiszpanów, że aż chce się wytężać mózg na sklecenie jakiegoś zdania! :)

A. I jeszcze coś. Gdzieś tam po prawej możecie znaleźć coś nowego. Coś, co będzie się pojawiało raczej rzadko. (choć nie wiem, bo już nie raz tak mówiłam). Taki tam pomysł.

Buziaki, Em. :*