6. Co mam zrobić, żeby zaciągnąć ją do łóżka?

                                                                    ♪ ♪ ♪

9:30, jedna z jastrzębskich galerii handlowych, a stado małolat już lansuje się ze swoimi iphonami przechodząc od jednego sklepu do drugiego, szukając kogoś, kto kupi im jakąś szmatę za małe co nieco na parkingu. Stashka z ironicznym uśmiechem obserwowała ich marne poczynania. Nie mogła się nadziwić, że jest ich tu więcej niż moherów na niedzielnej sumie. Brunetka nigdy nie lubiła tłumów ludzi rankiem. W zasadzie to nie lubiła poranków. A raczej samych ludzi. Tym razem jednak musiała wyłonić się ze swojej komnaty i zasiadła w jednej z maleńkich kawiarenek jastrzębskiej krainy zakupoholizmu. Umówiła się na spotkanie na neutralnym gruncie. Szczerze mówiąc wybrała to miejsce trochę zapobiegawczo, w przypadku gdyby jej współtowarzyszce przyszło do głowy ją zamordować. Wśród tych wszystkich ludzi trudniej będzie ukryć zwłoki.

- Cześć. – uśmiechnęła się szeroko czarnowłosa.

- Hej. – odpowiedziała kobieta, która właśnie podeszła do zielonego stolika. – I po co chciałaś się spotkać.

- Jestem ciekawa co u mojego chrześniaka. Albo chrześnicy. – ciągle nie chowała swoich zębów.

- Kto cię prosił, żebyś poszła do Michała, co? – wysyczała Keysi. – Nie mogłaś chociaż raz nie wpierdalać się w moje życie? Wiesz, że jesteś dla mnie jak siostra, ale tym razem przegięłaś.

- Powiedz mi dlaczego nie chcesz tego dziecka? Tylko tak bez owijania w bawełnę?

- A co jeśli powiem, że to nie tak, że nie chcę tego dziecka? A co jeśli nie chcę go z Michałem? – odpowiedziała z grobową miną.

- Powiedziałabym, że chyba masz jakiegoś guza, który uciska ci na mózg i pieprzysz farmazony. – śmiała się w głos Stashka. – Cholera. Ty nie żartujesz. – stwierdziła widząc poważny wzrok swojej przyjaciółki. – No to teraz chyba musimy naprawdę poważnie porozmawiać. Gadaj wszystko!

- A co mam Ci powiedzieć? Że będę się męczyła z człowiekiem, którego nie kocham? – popatrzyła na przyjaciółkę smutnymi oczami.

- Jak to nie kochasz? Jak to będziesz się męczyć! Kaśka do cholery! – jej podniesiony głos zwrócił uwagi innych gości kawiarni. – Jeszcze niedawno opowiadałaś jakim to on jest cudownym mężem, jakie to miałaś szczęście, a teraz co?

- A teraz wszystko się pozmieniało. – upiła łyk kawy.

- Poznałaś kogoś. – stwierdziła brunetka.

- Nie, nie poznałam. – zaprzeczyła – Po prostu chyba popełniłam błąd. Za szybko się pobraliśmy, to już nie to samo co kiedyś. Mam dość siedzenia pod jego kloszem. Chcę zacząć żyć. Teraz to niemożliwe przez to, że zaszłam.

- Teraz to mnie zabiłaś. – Stashka spuściła wzrok. Nie mogła patrzeć dłużej w smutne oczy swojej przyjaciółki.

                                                 *

Od kilku dni z twarzy Łasko nie schodził uśmiech. Ciągle opowiadał o tym jak będzie zajmował się swoim dzieckiem, uczył jeździć na rowerze, grać w piłkę. Nie zwracał uwagi na nic innego. Nawet na treningach nie mógł się skupić, bo ciągle myślał o byciu ojcem i o niechętnym podejściu żony co do macierzyństwa. Wiedział, że musi jej pilnować, bo jest w stanie zrobić coś głupiego.

- Kurwa! – krzyknął Michał łapiąc się za głowę.

- Orient! – śmiał się w głos Bartman, który wycelował z całej siły we włoską czaszkę – Skup się chłopie, bo jak przez ciebie przegramy jutro z Zaksą, to możesz stracić swoją pozycyjkę kapitana.

- Odwal się Zbychu. Lepiej ćwicz zagrywkę, bo coś ci ostatnio nie idzie.

- Spieprzaj. – zabolało go, bo Łasko trafił w czuły punkt – Stary, słuchaj ty dobrze znasz tą Stashkę nie? Weź mi powiedz co mam zrobić, żeby zaciągnąć ją do łóżka, bo jakoś nie mogę. Pierwszy raz spotkałem laskę, która nie chce mi zrobić laski.

- Serio? To musisz być naprawdę nieudolny w tym swoim podrywie, bo ona nie należy do kobiet, przy których trzeba się wspinać na wyżyny szarmanckich opowieści. Weź ją za włosy zaciągnij do swojej jaskini i bez problemów dasz upust swoim żądzom.

                                           *

Tyskie. Zimny bursztynowy płyn jest dobry na wszystkie troski. Generalnie piwo jest dobre na wszystko. Stashka usiadła więc wygodnie na podłodze trzymając w ręku brązową butelkę i włączając telewizor z kolejnym odcinkiem Hannibala. Już miała poczuć w ustach smak gorzkawego płynu, kiedy zabrzmiał dzwonek do drzwi.

- No żesz kurwa mać! – zaklęła głośno i ruszyła otworzyć wrota do swojego skromnego mieszkania – No nie! Człowieku nie masz swojego domu? – przewróciła oczami.

- Nie. – wtargnął do jej mieszkania i zatrzasnął za sobą drzwi.

Przycisnął Stashkę do ściany i zakrył jej usta swoją dłonią. Spojrzał w jej ciemne oczy i to co go zaskoczyło to fakt, że nie zobaczył w nich strachu, ale jakiś błysk. Zbliżył do niej swoją twarz i wypuścił powoli powietrze tuż przy jej uchu. Przycisnął swoje biodro do jej talii, tak żeby uniemożliwić jej poruszanie się , a swoją rękę wcisnął między jej plecy a ścianę. Stashka stała spokojnie i nawet nie myślała o tym, żeby próbować się wyswobodzić. Szczerze mówiąc, to podobał jej się taki rozwój akcji. W końcu ten pożal się Boże erotoman gawędziarz przeszedł od słów do czynów.  Z premedytacją sięgnęła swoją dłonią do jego nieogolonej twarzy i przejechała palcami od policzka do klatki piersiowej. Spojrzała w jego zielone tęczówki i puściła mu oczko.

- W końcu dałaś się trochę okiełznać. – zaśmiał się  i zabrał dłoń z jej ust.

- W końcu wiem, że mam do czynienia z facetem a nie popierdółką. Będziemy tu tak stali, czy zmienimy tą ścianę na jakąś przyjemniejszą scenerię?

- A gdzie masz sypialnię? – świdrował ją swoim wzrokiem.

- Prosto i na lewo.

Zaciągnął ją do pokoju pomalowanego na niebiesko i rzucił na średniej wielkości łóżko. Szybko zdjął z siebie koszulę i w ułamku sekundy znalazł się nad Stashką. Wpił się w jej usta nie pytając  o przyzwolenie.  Brunetka jednak nie miała ochoty na to, żeby to facet dyktował warunki. Zwinnie uciekła spod ciężaru siatkarza i znalazła się na górze.

- Mam nadzieję, że nie należysz do grzecznych chłopców. – powiedziała z szelmowskich uśmiechem sięgając do pobliskiej szafki po amarantową apaszkę.

Zauważając rozmarzony wzrok Bartmana szybko przymocowała ciasno jego dłonie do żelaznych prętów łóżka. Drażniła się z nim krążąc dłońmi wokół paska jego spodni. Chcąc podkręcić bardziej atmosferę stanęła naprzeciwko łóżka i powoli zaczęła rozpinać guziki swojej koszuli, krok po kroku odsłaniając swoje krągłe piersi. Równie wolno zaczęła pozbywać się swoim spodni. Widziała, że Zbyszek nie potrzebuje już więcej czasu i jest gotowy do akcji. Nie miała jednak dla niego litości. Stojąc przed nim w samej bieliźnie wpadła na chytry plan.

- Idę się przygotować. – szepnęła mu do ucha i wyciągnęła spod łóżka perwersyjny strój pokojówki. I może było to trochę oklepane. Mimo wszystko wiedziała, że Bartman zapamięta ten wieczór na długo.

**********************************************

Wiem. Zjebałam. Po całości. Już nie mówię o tym, że miałam się trzymać regularności, ale o tym, że to co tam na górze to chyba jakieś nieporozumienie. Ale wiecie co? Jakoś nie mam pomysłu co może się wydarzyć dalej w tej historii. Jakoś mi się nie chce nic. N i c. No może poza pisaniem tego drugiego opowiadania.

Wszystko co dobre szybko się kończy. Jedno jest pewne, to były najlepsze juwenalia w moim życiu: fantastyczne koncerty, dobrze wydane pieniądze na alkohol, zdarte gardło, zakwasy, nowe znajomości + jedna propozycja małżeństwa. Bilans całkiem niezły. Teraz czas wrócić na ziemię i wziąć w końcu do ręki notatki. Muszę się wziąć za naukę, bo za 2 tygodnie noc kultury ;D 

Kurde. Chyba czas dorosnąć.

edit: wiem, że u niektórych z Was mam jeszcze zaległości. Postaram się nadrobić jak najszybciej. Obiecuję. 

Buziaki, Emb. ;*