7. Pocałuj mnie!

                                               ♪ ♪ ♪

- Przepraszam, że to tak długo trwało. – powiedziała Stashka z uśmiechem wchodząc do swojej małej sypialni i kręcąc pośladkami tuż przy łóżku.

- Długo?! Kobieto jest 9 rano! Przywiązałaś mnie do łóżka i spieprzyłaś na 12 godzin! – ciskał gromy Bartman, który całą noc spędził z rękami nad głową – Odwiąż mnie natychmiast!

- Tak szybko? – posmutniała teatralnie i usiadła na biodrach atakującego. – Myślałam, że się w końcu zabawimy. Chyba po to tutaj przyszedłeś, prawda? – zatrzepotała rzęsami. Nachyliła się nad umięśnionym zbyszkowym ciałem i musnęła lekko jego szyję. Jednocześnie kręciła leciutko swoimi udami, co nie umknęło uwadze Bartmana, a raczej temu, co skrywał w spodniach. Wiedziała, że ma nad nim przewagę. Zarówno przez to, że on jest przywiązany i może ruszać jedynie nogami, ale również dlatego, że ona jest kobietą, na którą ten samiec ma niesamowitą ochotę. I jest ona świadoma tego, że gdyby tylko pozwoliła mu na to, przeleciałby ją zanim zdążyłby powiedzieć Jastrzębski Węgiel.  Brunetka nie miała jednak litości. Niczym nieśmiała dziewczynka zaczęła delikatnie całować jego usta, hamując go, kiedy zaczął przyspieszać tempo. Spojrzała głęboko w jego oczy. Jedno musiała przyznać. Zbigniew Bartman był niesamowicie przystojny. A jego idealna twarz w połączeniu z umięśnionym ciałem powodowały, że Stashka już miała się złamać i oddać mu się tu i teraz. Przypomniało jej się jednak, że trzymanie bartmanowego instrumentu na wodzy jest przyjemniejsze od orgazmu. Tym bardziej, że to ostatnie może dostać od pierwszego lepszego faceta, a w najgorszym przypadku może sobie poradzić sama. Kontynuując więc swój plan zmierzała powoli ustami w dół. Zostawiała mokre ślady swoich ust na jego klatce piersiowej. Bartman nie mógł sobie darować, że ma związane ręce. Tak bardzo chciałby teraz móc dotknąć jej miękkiej skóry, jej pośladków, które wypinała kiedy zmierzała co raz niżej swoimi ustami. W końcu dotarła do paska jego spodni. Zbyszek z nadzieją spoglądał w jej stronę. Stashka postanowiła dać mu fory. Odwiązała dłonie siatkarza siadając powrotem na jego biodrach. Zbyszek od razu wpił się w usta brunetki i dłońmi błądził po jej ciele.

- Zwolnij Bartman. – oderwała się od niego. – Chyba nie myślisz, że weźmiesz mnie tu jak pierwszą lepszą laskę. Ja potrzebuję nastroju. A że jest prawie wpół do dziesiątej, słońce parzy mi tyłek a gówniarze drą się pod oknem jedno jest pewno: seksu nie będzie!

- Słucham? – zrobił minę jak dziecko, któremu właśnie zabrano zabawkę – Przywiązałaś mnie do łóżka na całą noc i tyle? Mam już iść?

- Byłoby dobrze. Łasko coś mówił, że macie mecz koło 12 to na twoim miejscu bym się zbierała.

- Suka. – wyswobodził się spod niej i zaczął ubierać. Zawód to za mało, żeby wyjaśnić to, co teraz czuł.

- Przestań. Nie lubię jak ktoś mi prawi komplementy. – uśmiechnęła się. – Ale te stringi niewygodne robią! – zaśmiała się do siebie.

- Nie musisz mnie odprowadzać, sam trafię do drzwi. – powiedział siatkarz podniesionym głosem.

- Zbyszek! – krzyknęła i pobiegła za gościem. – Przepraszam. – powiedziała cicho, kiedy już był na klatce.

- Mogłabyś powtórzyć? Bo chyba nie dosłyszałem. – odwrócił się powoli.

- Przepraszam.

- Wybaczam. – uśmiechnął się – I wiedz, że jeszcze tu wrócę.

- Oj Zbyniu, jesteś taki pewny siebie. Pocałuj mnie! – powiedziała. Siatkarz z anielskim uśmiechem już zbliżał swoje usta do jej warg. – W dupę mnie pocałuj! – zaczęła śmiać się jak szalona i uciekła do mieszkania.

                                                 *

Michał wracał do domu cały w skowronkach. Wygrali z Zaksą do przysłowiowego jaja, więc dzień zapowiadał się jak najbardziej pozytywnie! Dziś razem z Keysi są umówieni do ginekologa i siatkarz nie może się doczekać, aż pierwszy raz zobaczy swoje dziecko. I chociaż wszyscy mówią, że kupowanie rzeczy dla dziecka przed narodzinami przynosi pecha, to nie mógł się powstrzymać kiedy przechodził obok witryny sklepu i kupił buciki w neutralnym, zielonym kolorze.

- Kochanie! – krzyknął wchodząc do domu – Wiesz, że Twoja przyjaciółka przywiązała dziś Zbycha do łóżka i zostawiła na całą noc? Chyba zaczynam ją lubić! – śmiał się w głos.

- Super. – odpowiedziała bez entuzjazmu. – Macie naprawdę ciekawe poczucie humoru.

- O co Ci chodzi? Zresztą nieważne. Zbieraj się, za godzinę musimy być u Jasińskiej.

- Michał, ja pojadę sama. – odpowiedziała i zaczęła się ubierać.

- Chyba żartujesz. Nie przepuszczę takiej okazji. Jedziemy razem. – stanął przed nią z szerokim uśmiechem i rozpostartymi ramionami. – Kasiu! Czemu ciągle jesteś nie w humorze? – przytulił swoją żonę. – Zobaczysz, jak spojrzysz na nasze maleństwo to od razu zmienisz nastawienie.

Keysi postanowiła nie dyskutować. Przystała na wszystko czego chciał Michał. Wyjechali dużo wcześniej z domu i nie dlatego, że były korki, tylko odkąd Łasko dowiedział się, że żona nosi jego dziecko jeździ z prędkością 15 kilometrów na godzinę. Mimo że było ciepło Keysi musiała zabrać sweter, bo chłodny wiatr może wywołać przeziębienie. Kaśka miała dość tego trzymania jej pod kloszem. Nie odzywała się całymi dniami, wolała zamknąć się w sypialni i przeleżeć niż siedzieć z mężem. Miała dość picia świeżo wyciskanych soczków i jedzenia samych zdrowych rzeczy. Chciała mieć chwilę wytchnienia. Czas tylko dla siebie.

- I co? I co? – mówił podniecony Michał wchodząc ponownie do domu. – Mówiłem, że będzie super! Kurcze, jak usłyszałem bicie serca naszej córeczki to myślałem, że się tam rozpłaczę! Co myślisz o tym, żebyśmy nazwali ją Sonia? Albo Marika? Klara też jest fajne!

- Słuchaj. Mamy na to jeszcze pół roku. Nie podniecaj się jak dziewica, która pierwszy raz zobaczyła faceta.

- Kochanie, nie denerwuj się. Ja się po prostu cieszę! Chodź, usiądź sobie na kanapie, a ja zrobię herbaty. – wskazał mebel i zginął za kuchennymi drzwiami.

- Michał. Muszę odpocząć. – powiedziała do niego.

- To połóż się Kochanie, ja się wszystkim zajmę.

- Nie w tym sensie. Chcę wyjechać, albo się wyprowadzić. Duszę się w tym związku. Nadskakujesz mi, ja nie mogę nic sama zrobić. Nie jest już tak jak kiedyś.

- Słucham? – zaskoczony siatkarz upuścił kubek na podłogę. – O czym Ty mówisz? Poczekaj z tydzień to gdzieś pojedziemy.

- Ja chcę wyjechać sama. Bez ciebie. Michał, ja już cię nie kocham. – spojrzała mu w oczy.

- Jak to mnie nie kochasz? A nasz dom? Nasze małżeństwo? Nasza córka? Keysi, ja kocham ciebie ponad wszystko. Proszę cię, nie zostawiaj mnie. – w jego oczach pojawiły się łzy.

- Sorry Michał. Zadzwonię. Kiedyś. – odwróciła się na pięcie ciągnąc za sobą walizkę.

- Kaśka! – krzyknął za nią. – Nie wygłupiaj się!

- Uspokój się i zachowuj się jak facet. Cześć.

*********************************************

Takie są skutki zbliżającej się sesji. Przysięgłam sobie nigdy więcej nie narzekać na to co wstawiam :) W końcu to trochę głupie. 

Jest beznadziejnie. Niech w końcu przestanie padać. Ja specjalnie przywiozłam sobie do domu rolki i buty do biegania. Zawsze! Jak chcę się odchudzać to wszystko i wszyscy przeciwko mnie. Także postanowiłam ograniczyć jedzenie ;) 

Aha! I jeżeli chodzi o caleidoscopio to na dobre (jeśli w ogóle)  wystartuję z tym bliżej wakacji. Na razie nie ogarniam tego wszystkiego.

Buziaki, Embouteillages :*