1. Poprosił mnie o chodzenie i się zgodziłam!

                                                ♪♪♪

- Czy ona musi ciągle u nas siedzieć? – rzucił zirytowany mężczyzna zatrzaskując drzwi do sypialni.

- O to samo chciałam cię zapytać. Kiedy twoja matka wraca do siebie? – spytała kobieta o marchewkowych włosach nie przerywając wyrywania brwi.

- Mówiłem o twojej przyjaciółeczce. Czy ona nie ma swojego mieszkania? Idę na trening ona siedzi u nas, wracam widzę ją na kanapie, przyjeżdżam po zgrupowaniach ona gotuje w naszej kuchni. A teraz? Śpi skacowana u nas w salonie. – wytykał machając palcem przed twarzą kobiety.

- Michał. Ja nie wypominam ci tego, że zalani w trzy dupy, twoi klubowi koledzy zgonują rzygając w łazience, a ja muszę to sprzątać. Stashka to moja przyjaciółka i kiedy mi się oświadczałeś, trzeba było się domyślić, że bierzesz nas w pakiecie. Żaden facet, nawet ty, nie będzie mi mówił ile czasu mam spędzać z moją przyjaciółką. Pogódź się z tym.

- Jakbym chciał mieć dwie dziewczyny na głowie, to bym sobie znalazł bliźniaczki syjamskie! – cisnął wściekły.

- Ja jakoś muszę się pogodzić z tym, że twój zadufany w sobie koleżka przeżywa przy mnie swoje kolejne podboje erotyczne, opowiadając ze szczegółami, którą to jak związał i gdzie jej to nie przeleciał. – wzruszyła ramionami i zaczęła malować paznokcie.

- Keysi. – złagodniał – Ja tylko cię proszę, żebyś delikatnie jej wytłumaczyła, że my mamy własne życie.

- Weź idź już bo się na trening spóźnisz.

                                                                  …

Ból. Cholerny ból głowy przywitał ją wraz z wyrwaniem się z cudownego snu. Zastanawiała się co to za hałas nie pozwolił jej kontynuowania wyimaginowanych historii. Otworzyła leniwie jedno oko, a ostre promienie słoneczne od razu spowodowały jego ponowne przymknięcie.  Brunetka przewróciła się z lewego boku na plecy i przeciągnęła. Powoli przyzwyczaiła gałki oczne do światła. Po rzuceniu okiem na pomieszczenie zastanawiała się jakim cudem znalazła się w domu swojej przyjaciółki i spała na jej skórzanej kanapie przykryta bluzą jej męża. Postanowiła, że trzeba to wyjaśnić. Wstała błyskawicznie jednak po sekundzie z powrotem usiadła. Takie poderwanie się do pionu nie było dobrym pomysłem. Helikopter w głowie i zawartość żołądka podchodząca do gardła rozpoczęły objawy parszywego kaca. Stahka umiała dwie rzeczy: imprezować i rozwalać swoje życie. Na szczęście dzisiaj odczuwa konsekwencje swojego pierwszego talentu. Z kwaśną miną podążyła do kuchni i wyjęła kubek z szafki nad zlewozmywakiem. Po napełnianiu go lodowatą wodą prosto z kranu łapczywie pochłonęła ciecz gaszącą pragnienie w jej gardle. Otworzyła lodówkę i wyjęła z niej jabłko. Usiadła na taborecie i założyła nogi na parapet.

- Chyba pani lekko przesadza. – usłyszała z progu pomieszczenia głos starszej kobiety.

- Dzień dobry. – uśmiechnęła się krzywo brunetka – Mi również miło panią widzieć.

- Dziewczyno. To, że jesteś bezczelna to wiem nie od dziś, ale nie pozwolę ci ingerować w małżeństwo mojego syna. Zbyt często tu przebywasz, a to źle działa na relacje między Michasiem i Katarzyną. – skomentowała niespełna sześćdziesięcioletnia kobieta o krótkich blond włosach.

- Jeżeli chce pani, żeby ich małżeństwo było zgodne, to niech lepiej pani spakuje swoje walizeczki i wyemigruje do słonecznej Italii.

- Współczuję twojej matce, że ma takie dziecko.

- A ja współczuję Michałowi, że ma taką matkę. – dziewczyna wstała i skierowała się do ogrodu. Ułożyła się na pasiastym leżaku i wzięła do ręki kolorową gazetę leżącą obok mebla. Zauważył też turystyczną lodówkę stojącą nieopodal. Użyła wszystkich sił, żeby bez podnoszenia się dosięgnąć jej wieka. Radość malowała się na jej twarzy, kiedy zauważyła w lodówce cztery puszki Tyskiego. Wyjęła jedną dla siebie i z szerokim uśmiechem odgięła kluczyk. Uwielbiała ten charakterystyczny dźwięk, kiedy gaz bursztynowego płynu uwalniał się na zewnątrz. Po pierwszym łyku poczuła, że będzie żyła. Zawartość alkoholu w jej żyłach jest czymś normalnym. Kiedy brak jej procentów czuje się tak, jakby innemu człowiekowi odebrać dostęp do tlenu. Wystawiając twarz do lipcowego słońca postanowiła się zrelaksować. Musi wypocząć, bo dzisiaj jest umówiona na kolejną imprezę. Co jak co, ale nie może zawieźć. W końcu dzisiaj ma być gościem w klubie swojego przyjaciela. 

- Przesadzasz. – usłyszała głos – Nie możesz tak traktować matki Michała! To jest moja teściowa.

- Widziałaś? Wojewódzki ma nową dziewczynę? Kurde, szkoda, że ten facet jest tak daleko. Mimo tego, że mógłby być moim ojcem to z łóżka bym go nie wygoniła. Nie dość, że przystojny, to jeszcze inteligentny – odpowiedziała brunetka kartkując najnowszy numer Show.

- Stashka! – przyjaciółka usiadła obok na wielkiej donicy z ogromnym kwiatem – Weź się ogarnij! Masz już 25 lat, a ciągle zachowujesz się jak nastolatka!

- To, że ty masz swojego cudownego męża, nie znaczy, że ja też mam siedzieć w domu i gotować obiadki. Związki nie są dla mnie.

- A skąd wiesz? Byłaś kiedyś w jakimś?

- No. Pamiętasz te kolonie na Mazurach w drugiej gimnazjum? Na pierwszej dyskotece ten wysoki Kamil poprosił mnie o chodzenie i się zgodziłam. Pamiętasz go? – popatrzyła na przyjaciółkę.

- Weź nie rób sobie jaj. Michał kazał mi z tobą pogadać i poinformować, iż jest niezadowolony z twoich częstych wizyt.

- Aha. Rozumiem. – Stashka uśmiechnęła się ironicznie – Pan i władca każe, więc wykonujesz rozkazy.

- Nie bądź taka. Wiesz, że zawsze jesteś dla mnie miłym gościem, ale on się wkurza, że przychodzisz w nocy, walisz zalana w nasze drzwi i jak gdyby nic układasz się do spania na naszej kanapie. Tym bardziej, że wiesz, że jest u nas jego matka.

- Kiedyś razem ze mną imprezowałaś. Jak poznałaś tego swojego księcia wszystko się zmieniło. – posmutniała.

- Ej! Nie przeginaj! Tylko dlatego, że ty wolisz się bawić ja mam być sama całe życie? 20 lat byłam sama, w końcu los się do mnie uśmiechnął.

- Trochę ślepy ten los. Nie mógł ci się trafić jakiś przystojniak, a nie ten rudawy podlotek? Przecież on nawet po polsku nie potrafi się wysłowić. Jeszcze ci jego koledzy. Jak ty to wytrzymujesz? Poza tym on nie lubi mnie, więc ja nie lubię jego. Proste!

 Przyjaciółka zrezygnowana ukryła głowę między swoimi kolanami. Nie miała siły do Stashki. Znały się całe życie, razem wychowały, ale mimo tego całego czasu nie potrafiła przemówić jej do rozsądku. Współczuła jej. Miała wrażenie, że pod tą grubą skorupą wrednej suki tak naprawdę skrywa się dziewczyna spragniona miłości, której nie zaznała przez całe życie. Jedyną bliską osobą była dla niej Keysi, a właściwie Katarzyna Łasko. Stashka, czyli Anna Kowalska, była zazdrosna o to, że to nie ona znalazła miłość swojego życia.

- Dobra. Rób co chcesz. Relacje między tobą a Michałem mnie nie obchodzą. Potrzebuję twojej pomocy. – zaczęła dziewczyna o marchewkowej fryzurze.

- Co się stało? – brunetka spojrzała z zainteresowaniem.

- Chyba mamy problem. – przyjaciółka wyjęła zawartość kieszeni.

- O żesz w dupę! – krzyknęła Stashka oblewając się piwem, płynącym z upuszczonej puszki.

                                                   ***
Ok. To zaczynamy i coś mi się wydaje, że kończymy jednocześnie. Przypuszczam, że to moje ostatnie opowiadanie, więc postaram się go nie spieprzyć jak poprzednich. :)

Na początek kilka ogłoszeń parafialnych:
1. Nie wiem czy słuchałyście piosenek z zakładki "występują". Jeśli tak, mam nadzieję, że nikogo nie uraziła pieśń pod zdjęciem Mr B.
2. Zachęcam do wpisywania się do zakładki "Informowani". Jak wiemy, wszystkim ułatwia to życie, więc nie ma co się rozwodzić. :)
3. Informacje o nowych rozdziałach prosiłabym zostawiać w zakładce  "Spam" tak dla wprowadzenia jakiegoś porządku. 

Co do rozdziału to wiadomo jak to na początku "o wszystkim i o niczym". Wydaje mi się, że później będzie ciekawiej. :)

 Ode mnie tyle, pozdrawiam Was Dziewczęta, Embouteillages.